แนวคิด :
– พระองค์ทรงหยิบขนมปังนั้น อธิษฐานแล้ว ส่งให้พวกสาวกเอาไปแจกจ่ายฝูงชน(ลก. 9:16)
# ทำไมต้องหยิบ? พระองค์ก็แค่อธิษฐานแล้วก็บอกให้สาวกไปแจกเลยไม่ได้หรือ?
>> สาวกต้องมอบถวายสิ่งเล็กน้อยที่มีให้แก่พระเยซูทั้งหมดก่อน สิ่งนั้นจึงจะสามารถทวีคูณเป็นพระพรมากมายได้
# พระเยซูอธิษฐานขอบพระคุณ สำหรับขนมปังแค่เล็กน้อย ขอบคุณขณะที่มันยังเล็กน้อยอยู่ ไม่ได้รอให้มันทวีคูณก่อนถึงค่อยมาขอบพระคุณ
# พระเยซูแจกจ่ายแก่ฝูงชน ผ่านมือของสาวก(ลก. 9:16) ดูเหมือนการอัศจรรย์ทวีคูณไม่ได้เกิดขึ้นตอนขนมปังออกจากมือพระเยซู (มก. 6:41 …หักขนมปัง “นั้น” ให้เหล่าสาวก ให้เขาแจกแก่คนทั้งปวง…) แต่เกิดขึ้นตอนมันถูกหักแบ่งออกจากมือของพวกสาวกไปยังประชาชน แล้วหักไม่หมดสักที
>> พระเจ้าประสงค์ที่จะใช้มือของเหล่าสาวกทำการอัศจรรย์
# นอกจากขนมปังแล้ว พระองค์ยังประทานปลาแก่พวกเขาอีกด้วย มากเท่าที่เพวกเขาปรารถนา(as much as they would)
>> การอวยพระพรจากพระเจ้า จะมีมากเพียงพอสำหรับความต้องการของเราเสมอ
การประยุกต์ใช้ :
– เมื่อแอนดรู มอบขนมปังทั้งหมดที่เขากล่าวถึงใน ยน. 6:9 “…เท่านี้จะพออะไร..” แด่พระเยซู นั่นก็มากเพียงพอ สำหรับเลี้ยงฝูงชน
– วันนี้ หากเรามอบทั้งหมดที่เรามีแด่พระองค์ จริงๆ พระองค์สามารถทรงใช้สิ่งเหล่านั้นเป็นพระพรแก่ผู้คนมากมายได้
– วันนี้ ให้เราทำตามแบบอย่างของพระเยซู ด้วยการขอบคุณพระเจ้าสำหรับสิ่งที่เรามี แม้มันจะดูเหมือนว่ามีเพียงเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องรอให้มากก่อนแล้วค่อยขอบพระคุณ
– วันนี้ พระเจ้ายังคงประสงค์ทำการอัศจรรย์ผ่านมือของเรา(มากกว่ามือทูตสวรรค์) แต่เราจะไม่เห็นการอัศจรรย์จนกว่าเราจะลงมือทำ
(เช่น อยากเห็น คนหายป่วยต้องเริ่มวางมืออธิษฐานเผื่อเขา)
– การอวยพระพรจากพระเจ้า จะมีอย่างเพียงพอสำหรับความจำเป็นของเราเสมอ เมื่อถึงวาระแห่งการอวยพรจากพระองค์
