ภาพรวม
- ผู้แต่งสดุดีบทนี้ได้คร่ำครวญเพราะเยรูซาเล็มถูกทำลายและประชาชนถูกจับไปเป็นเชลยในบาบิโลน
# สรุป
@ สื่งที่เรียนรู้
สดุดี บทที่ 137 คร่ำครวญเพราะเยรูซาเล็มถูกทำลาย
ณ ริมฝั่งลำน้ำแห่งบาบิโลน
ที่นั่นเราร่ำไห้ระลึกถึงศิโยน บ้านเกิดเมืองนอนของเรา
ที่นั่นผู้ที่จับเราเป็นเชลย บังคับให้เราร้องเพลงเพื่อสร้างความสนุกสนานแก่พวกเขา
เยรูซาเล็มเอ๋ย
ข้าจะไม่ลืมเธอ
ข้าจะระลึกถึงเธอ
และข้าจะตั้งเธอไว้เหนือความยินดีสูงสุดของข้า
ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงระลึกถึง
สิ่งที่คนเอโดมทำในวันที่เยรูซาเล็มแตก
สิ่งที่บาบิโลนทำแก่อิสราเอล
ขอทรงตอบแทนพวกเขาให้สาสมกับที่พวกเขาได้ทำกับอิสราเอล
1. .ในยามทุกข์ระทม สิ้นหวัง และกำลังตกอยู่ในอันตราย
สิ่งที่ผู้เขียนสดุดีบทนี้ทำ คือ
ร้องทุกข์ต่อพระเจ้า นำความคับแค้นใจของเขาทูลระบายต่อพระเจ้า
ทางออกที่ดีที่สุด ที่เราทำได้เมื่อเราเผชิญหน้ากับความทุกข์ระทมใจ คือ
จงระบายในใจของเราต่อพระเจ้า
ผู้ทรงรักเรา และทรงคอยสดับฟังเราอยู่
2. เมื่อคนอิสราเอลฟ้องพระเจ้า ถึงการที่คนเอโดมเพื่อนบ้านของเขา ซ้ำเติมพวกเขา
และถึงการที่บาบิโลนศัตรูองเขา ทำกับพวกเขาอย่างโหดร้าย
พระเจ้าทรงสดับและพระองค์ทรงจัดการกับคนเหล่านั้น
ตามประวัติศาสตร์ ทั้งเอโดมและบาบิโลน ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง
และไม่มีการสร้างขึ้นมาอีกเลย
คำคม
“ ในทุกความทุกข์ จงร้องทูลต่อพระเจ้า ”
DrKerMinistry 