ภาพรวม

สำหรับคนที่ไม่สะดวกอ่านด้วยตัวเอง ให้ AI อ่านได้ที่นี่ครับ

https://audius.co/drker/numbers17-84363

# สรุป

@ สื่งที่เรียนรู้

กันดารวิถี บทที่ 17 หลังจากเรื่องของกบฏโคราห์ที่ต่อต้านโมเสสและอาโรนจบลงแล้ว

พระเจ้าทรงสั่ง คนอิสราเอลให้​เอา​ไม้​เท้า​มาจากผู้นำเผ่าต่างๆ เผ่าละ 1 อัน
แล้ว​เขียน​ชื่อ​ผู้นำแต่​ละ​คน​ไว้​บน​ไม้เท้า​ของ​เขา
และเขียน​ชื่อ​ของ​อาโรน​ไว้​บน​ไม้​เท้า​ของ​คน​เลวี
แล้วให้​วาง​ไม้​เท้า​เหล่า​นั้น​ไว้​ในพลับพลาหน้า​หีบ​พันธสัญญา
ถ้า​ไม้​เท้า​ของ​ใครงอก คนนั้นก็คือ คนที่พระเจ้าทรงเลือก​สรร​ไว้

คนอิสราเอลก็ทำตาม

วัน​รุ่ง​ขึ้น​โมเสส​เข้า​ไป​ใน​พลับพลา ก็พบว่า ไม้​เท้า​ของ​อาโรนนั้น​ งอก​ขึ้น
ทั้ง​มี​ดอก​ตูม​และ​ดอก​บาน และ​เกิด​ผล​อัล​มอนด์​สุก​
แล้ว​โมเสส​ก็นำ​ไม้​เท้า​ทั้ง​หมด​ ​มาให้คน​อิส​รา​เอล​ตรวจ​ดู

พระ​เจ้า​ตรัส​กับ​โมเสส​ว่า ให้นำ​ไม้​เท้า​ของ​อาโรน​กลับ​ไป​วาง​ไว้​ต่อ​หน้า​หีบ​พันธสัญญา
เพื่อ​เก็บ​ไว้​เป็น​สัญลักษณ์​เตือน​พวก​กบฏ
เพื่อ​จะ​ให้​เขา​ทั้ง​หลาย​ยุติ​การ​บ่น​ว่าพระเจ้า เพื่อ​พวก​เขา​จะ​ไม่​ต้อง​ตาย

โมเสส​ก็​ทำตาม

คน​อิส​รา​เอล​ก็ตระหนักว่าพวกเขาได้ทำผิด มีโทษถึงตาย พวกเขาก็เริ่มหวาดกลัว
และร้องขอความช่วยเหลือจากโมเสส

1. คนอิสราเอลข้องใจในสิทธิอำนาจที่พระเจ้าประทานแก่อาโรน
อาโรนไม่ได้ทำอะไรเพื่อปกป้องสิทธินั้น แต่พระเจ้าทรงกระทำให้เอง
เพราะว่า เมื่อใครก็ตามต่อต้านสิทธิอำนาจที่เราได้รับจากพระเจ้า
เขาไม่ได้กำลังต่อต้านเรา แต่กำลังต่อต้านพระเจ้าผู้ประทานสิทธิอำนาจนั้นแก่เรา
ดังนั้นพระเจ้าจะจัดการเขาเอง

วันนี้ หากใครต่อต้านสิ่งที่พระเจ้ามอบหมายให้เราทำ
เราไม่จำเป็นต้องทำอะไร
พระเจ้าจะเป็นผู้จัดการเรื่องนี้เอง

2. เหตุการณ์นี้ ดูเผินๆ เหมือนกับเพื่อช่วยอาโรนเท่านั้น
แต่ความจริงแล้วเพื่อช่วยคนอิสราเอล เพื่อช่วยป้องกันไม่ให้พวกเขาทำสิ่งผิดพลาด จนนำเหตุร้ายมาสู่ตนเอง

เมื่อพระเจ้าทรงเตือนสอนเรา ผ่านเหตุการณ์ต่างๆนั้น พระองค์ทรงกระทำเพื่อผลดีต่อเราทั้งสิ้น
เพื่อเราจะไม่ถลำลึก จนสร้างความเสียหายให้แก่ชีวิตของตน

3. เมื่อคนอิสราเอลตระหนักว่าพวกเขาทำผิดมหันต์เสียแล้ว
พวกเขาหวาดกลัว และเปลี่ยนพฤติกรรมชั่วคราว แต่ไม่ใช่กลับใจจริงๆ
ต่อมาใน กดว.20 พวกเขาก็กลับมาบ่นต่อว่าโมเสสอีก

การเกรงกลัวการตีสอนของพระเจ้า ไม่ได้เป็นสิ่งยืนยันว่า
เรากลับใจจริงๆ เพราะอาจเป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมชั่วคราว
และพร้อมที่จะกลับไปทางเดิม เมื่อโอกาสมาถึงอีกครั้ง

การกลับใจจริงๆ จึงไม่ใช่การเกรงการลงโทษ
แต่เป็นการเห็นพ้องต้องกันกับพระเจ้า ว่า สิ่งที่ทำนั้นไม่ถูกต้อง ซึ่งนำไปสู่การปรารถนาอย่างยิ่งที่จะไม่ทำมันอีกแล้ว

คำคม

“ เมื่อเราทำตามคำสั่งของพระเจ้า พระเจ้าจะทรงดูแลเราเอง ”