ภาพรวม
- ปัญญาจารย์ ซึ่งน่าจะหมายถึงซาโลมอน เขียนพระธรรมปัญญาจารย์ กล่าวถึงความจริงของชีวิตว่า ทุกอย่างล้วนแต่อนิจจัง ไม่มีความหวัง ยกเว้นการดำเนินชีวิตในความยำเกรงพระเจ้า
- ปัญญาจารย์ บทที่ 1 กล่าวถึง ความอนิจจังของทุกสิ่งในโลกนี้ มนุษย์ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปและไม่ถูกจดจำอีกเลย
# สรุป
@ สื่งที่เรียนรู้
ปัญญาจารย์ บทที่ 1
ทุกสิ่งล้วนอนิจจัง
มนุษย์ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย จากการตรากตรำของเขา
เขาผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ทุกสิ่งในโลกก็ยังเหมือนเดิม
เขาไม่เคยเพียงพอกับสิ่งที่ได้ยินได้เห็น
ทุกอย่างเหมือนเดิม เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลย
เมื่อเขาจากไป ก็ไม่มีใครจดจำถึงเขาอีกต่อไป
ปัญญาจารย์เอง เคยเป็นกษัตริย์ของอิสราเอล
เขาพยายามค้นคว้าหาคำตอบสำหรับทุกสิ่ง
แล้วก็พบว่า พระเจ้าให้มนุษย์สาละวนกับสิ่งที่ทำ
แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่ เปล่าประโยชน์
มนุษย์เปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย
ปัญญาจารย์เอง ถึงมีสติปัญญาและความรู้มากมาย
แล้วก็พบว่า ต่อให้เข้าใจสติปัญญาทั้งหลายก็เป็นสิ่งว่างเปล่าเช่นกัน
เพราะเมื่อมีสติปัญญามากขึ้น ก็มีความทุกข์ระทมมากขึ้น
1. ผู้คนกำลังทุ่มเท เหนื่อยยากทั้งชีวิต เพื่อสิ่งที่อีกไม่นานพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องกับมันอีกเลยตลอดกาล
เราผู้รู้ความจริงของนิรันดร์กาล ไม่ควรไล่จับสิ่งของเหล่านั้นเหมือนกับพวกเขา
แต่ควรใช้ชีวิตที่เหลือ เพื่อสิ่งที่คงทนถาวรชั่วนิรันดร์
คือการเชื่อฟัง ทำตามน้ำพระทัยของพระเจ้า
2. กษัตริย์ที่ฉลาดที่สุดอย่างซาโลมอน ช่วยเราสรุปแล้วว่า
ต่อให้มีทุกสิ่ง รู้ทุกอย่าง เกี่ยวกับสิ่งต่างๆในโลกนี้
สุดท้ายก็จะพบแค่ความว่างเปล่า ไร้คุณค่า ไร้ความหมาย
เรากำลังหาอะไรในโลกนี้?
เรากำลังไล่จับอะไรอยู่ในขณะนี้?
คำคม
“ อย่ามัวแต่ไล่จับของอนิจจัง จนติดบ่วงแห่งความตาย ”