ภาพรวม

# สรุป

@ สื่งที่เรียนรู้

ปัญญาจารย์ บทที่ 1

ทุกสิ่งล้วนอนิจ​จัง
มนุษย์​ไม่ได้​ประ​โยชน์​อะไร​เลย จาก​การ​ตราก​ตรำ​​ของ​เขา
เขาผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ทุกสิ่งในโลกก็ยังเหมือนเดิม
เขาไม่​เคย​เพียงพอ​กับ​สิ่ง​ที่​ได้​ยินได้เห็น
ทุกอย่างเหมือนเดิม เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้เลย
เมื่อเขาจากไป ก็ไม่​มีใคร​จด​จำ​ถึงเขาอีกต่อไป

ปัญ​ญา​จารย์เอง เคย​เป็น​กษัตริย์ของอิส​รา​เอล​
เขาพยายาม​ค้น​คว้า​หาคำตอบสำหรับ​ทุก​สิ่ง
แล้วก็​พบ​ว่า​ พระ​เจ้า​ให้​มนุษย์​​สาละ​วน​กับ​สิ่ง​ที่​ทำ
แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนแต่ เปล่าประโยชน์
มนุษย์เปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย

ปัญ​ญา​จารย์เอง ถึง​มี​​สติ​ปัญ​ญา​และ​ความ​รู้​มากมาย
แล้วก็พบว่า ต่อให้เข้า​ใจ​สติ​ปัญ​ญาทั้งหลายก็เป็นสิ่งว่างเปล่าเช่นกัน
เพราะ​เมื่อ​มี​สติ​ปัญ​ญา​มาก​ขึ้น ก็​มี​ความ​ทุกข์​ระทม​มาก​ขึ้น

1. ผู้คนกำลังทุ่มเท เหนื่อยยากทั้งชีวิต เพื่อสิ่งที่อีกไม่นานพวกเขาจะไม่เกี่ยวข้องกับมันอีกเลยตลอดกาล
เราผู้รู้ความจริงของนิรันดร์กาล ไม่ควรไล่จับสิ่งของเหล่านั้นเหมือนกับพวกเขา
แต่ควรใช้ชีวิตที่เหลือ เพื่อสิ่งที่คงทนถาวรชั่วนิรันดร์
คือการเชื่อฟัง ทำตามน้ำพระทัยของพระเจ้า

2. กษัตริย์ที่ฉลาดที่สุดอย่างซาโลมอน ช่วยเราสรุปแล้วว่า
ต่อให้มีทุกสิ่ง รู้ทุกอย่าง เกี่ยวกับสิ่งต่างๆในโลกนี้
สุดท้ายก็จะพบแค่ความว่างเปล่า ไร้คุณค่า ไร้ความหมาย

เรากำลังหาอะไรในโลกนี้?
เรากำลังไล่จับอะไรอยู่ในขณะนี้?

คำคม

“ อย่ามัวแต่ไล่จับของอนิจจัง จนติดบ่วงแห่งความตาย ”