สรุป โยบ 30

ภาพรวม

โยบบรรยายถึงความการตกต่ำของตนเอง ซึ่งทำให้เขาทุกข์โศกเศร้าและร้องไห้

# สรุป

@ สื่งที่เรียนรู้

โยบ บทที่ 30 เมื่อโยบพูดถึงชีวิตของตนเองในสมัยก่อนที่จะพบกับภัยพิบัติในชีวิตแล้ว

โยบก็กล่าวต่อไปว่า

แต่เมื่อมาถึงเวลานี้ แม้แต่พวกคนที่อายุน้อยกว่าโยบ ก็ยังเยาะเย้ยโยบ
ซึ่งคนพวกนี้ เมื่อก่อนแม้แต่พ่อของพวกเขา
ยังไม่เหมาะที่จะให้อยู่กับสุนัขเของโยบด้วยซ้ำไป
ดังนั้นพวกเขาเหล่านั้น ยิ่งมีค่าน้อยกว่านั้นสักเท่าใด

พวกเขาไม่มีประโยชน์อะไรเลย
เมื่อหิวโหย พวกเขาก็แทะดิน ใบไม้ และรากไม้ มาเป็นอาหาร
พวกเขาถูกขับไล่ออกไป เพราะผู้คนรังเกียจ
พวกเขาไปอยู่ในโพรงดิน ในซอกหิน และพุ่มไม้
พวกเขาเป็นคนโง่เขลา และไม่มีใครต้อนรับ

แต่บัดนี้ ขนาดคนเหล่านั้นก็ยังร้องเพลงล้อเลียนของโยบ
พวกเขาสะอิดสะเอียน และเหินห่างจากโยบ
(ซึ่งโดยปกคิคนทั้งหลายจะสะอิดสะเอียนพวกเขา)
พวกเขาถ่มน้ำลายใส่หน้าโยบ

เพราะพระเจ้าทรงให้โยบตกต่ำ
จนพวกเขาทำแก่โยบอย่างไม่ยั้งคิด

พวกคนหนุ่มๆก็จู่โจมโยบ
พวกเขาบุกเข้ามาทำลายสิ่งที่เป็นของโยบ
เกียรติและความเจริญของโยบก็หมดไป เหลือไว้แต่ความสยดสยอง

บัดนี้ โยบเต็มไปความทุกข์ใจ และความเจ็บปวด ไม่หยุดหย่อนเลย
เขากลายเป็นเหมือนผงคลีและขี้เถ้า

เมื่อโยบร้องทูลพระองค์ แต่พระองค์ไม่ทรงตอบ พระองค์แค่ก็เพียงทอดพระเนตรเฉยๆ
พระองค์กลับทรงโหดร้ายต่อโยบ และทรงข่มเหงโยบ

แม้แต่คนยังไม่ยื่นมือออกตีผู้ที่บอบช้ำ
เมื่อเขาร้องขอความช่วยเหลือ ในยามหายนะ
ดังนั้นพระเจ้าคงไม่ทำเช่นนั้นเป็นแน่

โยบได้ร้องไห้เพื่อผู้ทุกข์ยากและผู้ขัดสน
แต่เมื่อมาถึงคราวของโยบ เขามองหาสิ่งดี สิ่งร้ายก็มาถึง
เขายืนร้องขอความช่วยเหลือ ในที่ชุมนุมชน
แต่ไม่มีใครช่วยได้
เพราะฉะนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยการร้องไห้

1. โยบผู้เคยมีเกียรติและได้รับการยกย่องอย่างยิ่ง
บัดนี้แม้แต่พวกคนที่สังคมรังเกียจ ก็ยังรังเกียจและสะอิดสะเอียนโยบ
โยบจึงรู้สึกตกต่ำอย่างที่สุด

ทั้งหมดนี้โยบรู้ว่าเกิดขึ้นเพราะพระเจ้าทรงอนุญาตให้เกิดขึ้น
โยบจึงรู้สึกไม่เข้าใจว่า ทำไมพระเจ้าทรงโหดร้ายต่อเขาเช่นนี้

ถึงกระนั้นเขาก็ยังร้องทูล ขอพระเมตตาจากพระเจ้า
ซึ่งต่อมาในที่สุดเขาก็เข้าใจและรับพระเมตตา

วันนี้ แม้ว่าเรายังไม่เข้าใจว่า
ทำไมเหตุการณ์เช่นนี้ถึงเกิดขึ้นกับเรา มากมายขนาดนี้ได้?
แต่ขอให้เรายังคงไว้วางใจในพระเจ้า และพึ่งพระเมตตาของพระองค์
ซึ่งในที่สุดแล้วเราจะไม่ผิดหวังเลย

2. ยามที่โยบทุกข์ใจ โยบก็ร้องไห้
แต่อีกไม่นานนัก การร้องไห้นั้นก็จะกลับกลายเป็นความชื่นชมยินดี

วันนี้เราอาจจะกำลังร้องไห้
แต่ถ้าเรายังคงไว้วางใจในพระเจ้าต่อไป
อีกไม่นานเราก็จะพบกับเสียงหัวเราะแห่งความชื่นบาน

คำคม

“ ไม่ว่าจะตกต่ำเพียงใด หากยังไว้วางใจในพระเจ้า อีกไม่นานจะถูกยกชูขึ้น ”