ภาพรวม
- โฮเชยา บทที่ 2 พระเจ้าพูดถึงอิสราเอลที่ละทิ้งพระเจ้า ไปติดตามรูปเคารพ แต่พระองค์จะนำพวกเขากลับมาหาพระองค์อีกครั้ง
# สรุป
@ สื่งที่เรียนรู้
โฮเชยา บทที่ 2
พระเจ้าพูดกับยิสราเอล ซึ่งเป็นเชิงสัญลักษณ์ เป็นดังพระเจ้ากำลังพูดกับอิสราเอล ว่า
ให้เรียกน้องชาย ว่า “อัมมี” (ประชากรของเรา)
และเรียกน้องสาว ว่า “รุหะมาห์” (เธอได้รับความเมตตา)
และว่ากล่าวแม่ของเจ้า ให้นางทิ้งการเล่นชู้เสีย
มิฉะนั้นพระเจ้าจะทำให้นางอับอาย และจะประหารนางด้วยความกระหาย
เพราะนางไล่ตามชู้ไป แล้วบอกว่า เขาเป็นผู้ให้อาหารและสิ่งดีต่างๆแก่นาง
ทั้งที่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น
ดังนั้นพระเจ้าจะขัดขวางนาง
นางจะตามหาชู้ไม่พบ
แล้วนางจะว่า ‘ฉันจะไป หาสามีคนแรกของฉัน เพราะแต่ก่อนนั้นฐานะฉันยังดีกว่าเดี๋ยวนี้’
อิสราเอลไม่ทราบว่า พระเจ้าเป็นผู้ให้ ข้าว เหล้าองุ่น และน้ำมัน และได้ให้เงินและทองมากมายแก่พวกเขา
พวกเขากลับใช้สิ่งเหล่านั้นสำหรับพระบาอัล
ดังนั้นพระเจ้าจะทวงคืน ข้าว เหล้าองุ่น ขนแกะและป่านของพระองค์คืน
พระเจ้าจะเผยความอับอายของพวกเขา และไม่มีใครช่วยพวกเขาได้
ความร่าเริง และเทศกาลเลี้ยงพระบาอัล ของพวกเขาจะสิ้นสุดลง
เพราะพวกเขาลืมพระเจ้า และติดตามพระบาอัลไป
แต่พระเจ้าจะเกลี้ยกล่อม และปลอบใจพวกเขา
พระองค์จะเปลี่ยนหุบเขาแห่งความยากลำบาก ให้กลายเป็นประตูแห่งความหวัง
แล้วพวกเขาจะเรียกพระองค์ ว่า พระเจ้าของฉัน
จะไม่เรียก ว่า ‘พระบาอัลของฉัน’ อีกต่อไป
พระเจ้าจะหมั้นพวกเขาไว้ เป็นนิตย์
ด้วยความชอบธรรม ความยุติธรรม ความรักมั่นคง ความกรุณา และความสัตย์ซื่อ
และพวกเขาจะรู้จักพระเจ้า
พระเจ้าจะเมตตาโลรุหะมาห์(ผู้ไม่สมควรรับพระเมตตา)
พระเจ้าจะพูดกับโลอัมมี (ผู้ไม่ใช่ประชากรของพระเจ้า) ว่า ‘เจ้าเป็นประชากรของเรา’
1. แม้คนอิสราเอลลืมพระเจ้า ละทิ้งพระองค์ ไปกราบไหว้รูปเคารพ
จนตนเองต้องพบกับปัญหาต่างๆมากมาย และกำลังจะถูกทำลาย
ถึงกระนั้นพระเจ้ายังนำพวกเขากลับมาหาพระองค์
และเมตตาพวกเขา และอวยพระพรแก่พวกเขา
เมื่อเราหลงห่างไปจากพระเจ้า แต่พระองค์ไม่เคยไปไกลห่างจากเรา
เมื่อเราลืมพระเจ้า แต่พระองค์ไม่เคยลืมเรา
พระองค์พร้อมที่จะให้เรากลับมาหาพระองค์ พร้อมที่จะให้อภัยเรา
และช่วยเรากลับเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ
จงกลับมาหาพระองค์เถิด
แล้วพระองค์จะเปลี่ยนหุบเขาแห่งความยากลำบาก
ให้กลายเป็นหนทางที่เต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี สำหรับเรา
2. พระเจ้าทรงอวยพระพรคนอิสราเอลมากมาย
แต่พวกเขากลับไม่รู้ว่า เป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานให้
แล้วยังใช้สิ่งเหล่านั้น ไปปรนนิบัติพระบาอัล
พระเจ้าทรงประทานอะไรให้แก่ชีวิตของเราบ้าง?
เราขอบคุณพระเจ้าสำหรับสิ่งเหล่านั้น มากเพียงใด?
วันนี้ เรากำลังใช้สิ่งเหล่านั้น เพื่อปรนนิบัติความปรารถนาของตนเอง หรือเพื่อทำตามน้ำพระทัยของพระเจ้า?
คำคม
“ ไม่ว่าจะผิดพลาดสักเพียงใด ถ้ากลับใจ พระเจ้าก็พร้อมที่จะให้อภัยและอวยพระพร ”